ท้องฟ้าเริ่มต้นที่ไหน
ฉันยังไม่สงสัยในจุดสิ้นสุดของท้องฟ้า ในเมื่อยังไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นที่ไหน จะไปสงสัยในที่สิ้นสุดได้ยังไง ฉันแหงนหน้าจนสายตาตั้งฉากกับพื้นที่กำลังเหยียบอยู่ เห็น
สีฟ้า เมฆ และนกนางนวล
ท้องฟ้าดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ดูว่างเปล่า ดูไม่มีอะไรให้สายตาขี้สงสัยเฝ้าสังเกตการณ์ได้นาน
ยังดีที่พอมีเมฆอยู่บ้าง
ความสนใจของฉันหล่นไปตกที่ปลายปีกของนกนางนวล แทบจะในทันทีที่เห็น
‘มันอาจจะบอกได้ว่าท้องฟ้าเริ่มต้นที่ไหน’
นกนางนวลบินเหมือนไม่พยายาม ดูไปก็คล้ายกับแผ่นกระดาษที่ลอยตามแรงลมพะยุง มันลดปีกแนบลำตัวเพื่อแล่นลงต่ำ นำสายตาฉันไปที่เส้นขอบฟ้า มันลอยตัวล้อเลียนผิวน้ำที่ห่างจากเท้าบางๆของมันแค่ระยะสองเม็ดฝน ในที่สุดมันก็เบื่อ ตัดสินใจหุบปีกลงมายืนที่ขอบฝั่ง ห่างจากฉันไปสิบก้าวมนุษย์
ฉันเดินเข้าไปอย่างนอบน้อม เพื่อที่จะถามคำถาม ที่ฉันยังคงตอบไม่ได้
นกนางนวลเหมือนรู้ตัว มันยืนยืดอก แสดงท่าทางเหมือนผู้รู้ที่มีคำตอบของทุกคำถามรอไว้อยู่แล้ว
“ท้องฟ้าเริ่มต้นใต้เท้าของข้า!”
มันตอบพร้อมใช้เท้าท่อนบางหอบร่างที่เหมือนทุ่นสีขาวและเทา เดินไปตามขอบฝั่ง รอยก้าวของมันย้อนมาทับบนรอยเท้าของฉัน
นกนางนวลเร่งฝีเท้าดูเหมือนเด็กที่กำลังหัดเดิน กางปีกช้าๆ แล้วลอยตัวขึ้นอีกครั้ง ราวกับว่ามันกำลังสาธิตการสร้างความหมายของอาณาเขตท้องฟ้า ที่มีแต่เหล่านกและสัตว์ปีกเท่านั้นที่จะสามารถทำได้
สายตาของฉันลอยตามสีขาวของนกนางนวลไปจนหยุดอยู่ที่
สีขาวของเมฆอีกครั้ง ฉันจ้องอยู่นาน
จนเห็นเครื่องบินแล่นผ่านไป
30 May 2017
สีฟ้า เมฆ และนกนางนวล
ท้องฟ้าดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ดูว่างเปล่า ดูไม่มีอะไรให้สายตาขี้สงสัยเฝ้าสังเกตการณ์ได้นาน
ยังดีที่พอมีเมฆอยู่บ้าง
ความสนใจของฉันหล่นไปตกที่ปลายปีกของนกนางนวล แทบจะในทันทีที่เห็น
‘มันอาจจะบอกได้ว่าท้องฟ้าเริ่มต้นที่ไหน’
นกนางนวลบินเหมือนไม่พยายาม ดูไปก็คล้ายกับแผ่นกระดาษที่ลอยตามแรงลมพะยุง มันลดปีกแนบลำตัวเพื่อแล่นลงต่ำ นำสายตาฉันไปที่เส้นขอบฟ้า มันลอยตัวล้อเลียนผิวน้ำที่ห่างจากเท้าบางๆของมันแค่ระยะสองเม็ดฝน ในที่สุดมันก็เบื่อ ตัดสินใจหุบปีกลงมายืนที่ขอบฝั่ง ห่างจากฉันไปสิบก้าวมนุษย์
ฉันเดินเข้าไปอย่างนอบน้อม เพื่อที่จะถามคำถาม ที่ฉันยังคงตอบไม่ได้
นกนางนวลเหมือนรู้ตัว มันยืนยืดอก แสดงท่าทางเหมือนผู้รู้ที่มีคำตอบของทุกคำถามรอไว้อยู่แล้ว
“ท้องฟ้าเริ่มต้นใต้เท้าของข้า!”
มันตอบพร้อมใช้เท้าท่อนบางหอบร่างที่เหมือนทุ่นสีขาวและเทา เดินไปตามขอบฝั่ง รอยก้าวของมันย้อนมาทับบนรอยเท้าของฉัน
นกนางนวลเร่งฝีเท้าดูเหมือนเด็กที่กำลังหัดเดิน กางปีกช้าๆ แล้วลอยตัวขึ้นอีกครั้ง ราวกับว่ามันกำลังสาธิตการสร้างความหมายของอาณาเขตท้องฟ้า ที่มีแต่เหล่านกและสัตว์ปีกเท่านั้นที่จะสามารถทำได้
สายตาของฉันลอยตามสีขาวของนกนางนวลไปจนหยุดอยู่ที่
สีขาวของเมฆอีกครั้ง ฉันจ้องอยู่นาน
จนเห็นเครื่องบินแล่นผ่านไป
30 May 2017